Крстопати, распетија и премрежја

Длабоко во срцево мое копнеам по Тебе, о небесна жено

И знам дека внатре во самиот мој копнеж си сокриена

О ти боженствен разбоју, о ти нишко на моето вретено

О сило бо-женствена што во сржта моја лежиш успиена

И со умов детски сакам да ја сфатам твојaта природа дива

Јас малиот Едип, јас повредениот Нарцис, да, баш таквиот јас

Сакам тебе, о бесна кобило, да те зграпчам за ‘лскавите грива

Да те спитомам, така во срцево ми говори безгласниот глас

Од Творецот ми се дадени сите упатства, алатки и орудија

Знам дека се’ што ми е потребно од искона го поседувам

Небесните Татко и Мајка да ме направат совршен се потрудија   

А јас непрокопсаниот син постојано срцата им ги повредувам

Заталкан по беспатија, на крстопатите на вечноста збунет стојам

Во лавиринтите на умов барам смисла-патоказ што ќе ме води

Се обидувам парчињата живот со лепакот љубов да ги спојам

И молам Господе милоста Твоја од пеколов мој да ме ослободи

А Ти велиш – Се’  ти е дадено, мило мое чедо, продолжи, барај

Каде и да тргнеш, знај дека СЕКОЈ ПАТ КОН МЕНЕ ВОДИ

Кога си уморен, легни, поспиј, во срцето свое блажено одмарај

И биди сигурен дека волјата Моја еден ден ќе те ослободи

А јас од патоказите крстови  си ковам и на нив се распнувам

И крварам и со крвта своја тенка црвена линија среде цртам

Длабоко во срцето раните болни од очите на светот ги чувам

Се преврќам в кревет, во сонот бладам и со забите чкртам

Животот е полн со премрежја во чии искушенија заглигбуваме

И вриштиме по Тебе, О Господе Боже, помагај, до срце боли

А длабоко внатре Тебе во сопственото срце заробен Те чуваме

Треба само секој на Твојата љубов да протече да и’ дозволи

Повредени, исплашени, скаменети, соѕидани и внатре заробени

Сокриени во своите ѕидини, зад нишанот чекаме на пусија

И сите луѓе ги чувствуваме како опасни непријатели озлобени

А внатре е студено ко Гренланд, ко Арктик, ко Сибир во Русија