Копам гроб во празнината

Господе, си ми дал две раце за давање и прегрнување
Си ми дал две нозе за простум стоење и за одење
Си ми дал две очи за скивање и за погледнување
И органи за размножување, односно за љубов водење

Господе, си ми дал уста за молење и простување
И збор за изразување, опишување, благословување
И здив за закрепнување и за просветлување
И ум за продлабочување и возвишување

Си ми дал се’ што на светов и веков за опстанок ми треба
И си ме фрлил во материјалнава егзистенција
Како искра во твоите боженствени неба
Во празнината да ја откријам сопствената есенција

А Ти, Ти од мене си се скрил длабоко во срцево мое
Си замолкнал, си заќутел, исто ко да те нема
И чекаш тронот Твој од мене да биде освоен
Чекаш јас лично да ја разрешам Твојата дилема

Си се претворил целиот во прашања без одговори
Си се завил во таинствена маѓија и си се прекрил со мрак
И си ми го пуштил лукавиот со мене да се договори
За да ме искусиш колку сум доследен, истраен, јак

А јас, јас его лудакот сум се поистоветил со лагата
Верувам дека сум парче месо со споулавен и заблуден ум
Сум тргнал по беспатијата, сум ја изгубил трагата
Сум ја заборавил целта и не знам тука зошто сум

Ништо не ми е јасно, се’ ми е карма караши, турлитава
Затоа гребам со нокти и касам со заби како ѕвер бесен
А потоа си ги лижам раните, уморен и со волја млитава
За се’ што сум помислил, рекол и сторил не сум свесен

Самиот себеси со поглед лаком си го копам гробот
А нема да понесам ништо, освен својта глупост и беда
Бидејки јас светлосниот воин сум се поистоветил со робот
Со смрт си ја прославувам секоја своја животна победа

Распнат помеѓу љубовта и стравот по вечност копнеам
Со пеколни планови си го разубавувам сопоствениот рај
А потоа самиот себеси со сопствената коса се жнеам
И на сите свои почетоци самиот себеси си ставам крај

И како мало дете плачам над секој свежо ископан гроб
А Ти О незаситна без-дно ко мало залаче ме проголтуваш
Мене бесмртниот крал, мене просјакот, на лукавиот роб
И сите свои тајни длабоко во празнината ги чуваш

И секој мој примален крик со милост нежно го обвиваш
И пак ми даваш шанса без збор да Те погледнам в очи
И повторно од љубопитново дете тајната ја сокриваш
Се’ додека мудроста бунарот на љубовта не го продлабочи

И кога последниот здив ќе го закопам длабоко во празнината
Кога ќе ми биде задоволена и последната несвесна желба
Тогаш Ти О Господе Боже ќе ме прекриеш со тишината
И ќе ја исцелиш душава од сета нејзина внатрешна поделба

19-ти Март, 2014-то лето Господово