ферментација

го заробив денот со мрачното лудило на мојата ноќ
ја соѕидав својата вера со тули од препечен сомнеж
му ја продадов душава на ѓаоло за тро лажна его моќ
внатре во празнината остана осамен сал еден копнеж

предолго се спречувам себеси да направам исчекор
таму, внатре, длабоко, во без-дната, во пра-знината
како мало дете што се плаши од татковскиот прекор
така јас цвикам да ја земам одговорноста за иднината

би избегал од оковите на она што реалност се вика
но канџите нејзини во срцево длабоко се закопани
и иако знам дека сум направен според неговата лика
незнајни демони на душава моја се прават стопани

колку ли љубов како никлеарен отпад во мене согорува
колку зрното нејзино во мене зрее и ја шири светлината
господе боже, ова тело се побрзо и почесто се уморува
мојава планина очигледно не знае колкава и’ е тежината